Lenge sia sist e skreiv. Det som he skjedd sia sist he liksom ikkje vør noke e følte so veldig for å skrive om. I morga e det ei veke sia e va i begravelse. Begravelse til David. E fatta det ikkje. Heile den veka føltes som om e gjekk rundt i en drøm. E klarte berre ikkje å innsjå det. E berre venta på å våkne, på at noken skulle rope ut at det va berre kødd. Men det skjedde ikkje. Og på torsdag satt heile klassa i kirka i Ørsta og skulle begrave en venn. E forstår enda ikkje at det skjedde. Herregud, kordan kan noke sånt skje liksom? Kordan kan noken... berre dø! Og so går berre verden videre! Ingen her kjente David. For dei e det jo som om ingenting he skjedd liksom. Men David e ikkje her lenger. David skal aldri vere her lenger. David e dø! Faen, faen, faen! Om to veke bynd vi på skulen igjen. Herregud. E forstår det ikkje. Forstår ingenting. Koffor kan e ikkje berre våkne opp???